Κλιματική αλλαγή και κινήματα: αυτόνομη κινηματική στάση ή εγκλωβισμός σε εκφυλιστικά δίπολα;

του Τάσου Κεφαλά

Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να αναδείξει την ανάγκη της ουσιαστικής ενασχόλησης των κινημάτων με τα ζητήματα των αλλαγών στο κλίμα, σε πλήρη αυτονομία από τους κρατικούς και εταιρικούς σχεδιασμούς και με κριτική στάση απέναντι στα επιστημονικά λόμπι που τους υπηρετούν. 

Στηρίζεται στις παρακάτω βασικές παραδοχές, στην εξέταση των οποίων δεν υπεισέρχεται:

α) Για το κλίμα χρησιμοποιείται ο τρέχων ορισμός, ως της μέσης καιρικής κατάστασης ή του μέσου καιρού μιας περιοχής, που προκύπτει από μακροχρόνιες παρατηρήσεις των διάφορων μετεωρολογικών στοιχείων, παρότι ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται το κλίμα, αποτελεί στοιχείο διχογνωμιών στο εσωτερικό των κινημάτων, για τις οποίες γίνονται κάποιες νύξεις στη συνέχεια.

β) Με βάση τον παραπάνω γενικό ορισμό και ανεξάρτητα από το πως ερμηνεύονται και το που αποδίδονται, τις τελευταίες δεκαετίες καταγράφονται σημαντικές αλλαγές στο κλίμα.

γ) Τα κινήματα -και στο θέμα της κλιματικής αλλαγής- μπορούν να είναι αξιόπιστα και παρεμβατικά, όσο κινούνται στη βάση της συλλογικά κατακτημένης γνώσης και εμπειρίας τους. Στο βαθμό που επιχειρούν να κινηθούν σε πεδία ξένα με τη φύση και το χαρακτήρα τους αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της πολιτικής εκμετάλλευσης και της διολίσθησης σε ανεπιθύμητες στοιχήσεις.  

δ) Όπου στο κείμενο χρησιμοποιούνται όροι, όπως «ανθρωπογενή αίτια» ή «ανθρώπινες δραστηριότητες», λόγος γίνεται -πρωτίστως- για τα αποτελέσματα κρατικών και εταιρικών σχεδιασμών και όχι για τις μεμονωμένες ατομικές συμπεριφορές και δραστηριότητες. Η ευθύνη, για παράδειγμα, για τη διαρκή αποψίλωση του Αμαζονίου δεν μπορεί να αποδοθεί στους ιθαγενείς της περιοχής, ούτε στο ανθρώπινο είδος, συλλήβδην.

Το πλήρες κείμενο