Όσο κυλάνε οι μήνες και η «ανάπτυξη» ορίζεται
ως στρατηγικός στόχος του ελληνικού κράτους ένα ερώτημα τίθεται με όλο και
σαφέστερους όρους: ποια είναι άραγε η αξία των δασών, των βουνών και των
ποταμιών; Από πότε οι απαντήσεις αυτού του ερωτήματος συμπεριλαμβάνουν ισοζύγια
κερδών και ζημιών και αντιλαμβάνονται τα βουνά και τα νερά ως ένα επενδυτικό
πεδίο που θα πρέπει κάθε φορά να αξιοποιείται με βάση τα ζητούμενα περί
εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, εκσυγχρονισμού της παραγωγής και βελτίωσης της
αποδοτικότητας; Αυτός ο «εξορθολογισμός» του φυσικού κόσμου μετατρέπει δάση, κορυφές
και ποτάμια σε ρημαγμένα εργοταξιακά τοπία. Και καθώς τα τελευταία παρθένα
οικοσυστήματα χάνονται στο βωμό της κερδοφορίας, εξανεμίζεται και η δυνατότητα
των ανθρώπων για μια πιο συμβιωτική σχέση με το φυσικό κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου